ساختمان های سبز
افزایش جمعیت و تحول در تکنولوژی و عدم تناسب آن بامحیط زیست باعث تغییرات شدید در محیط زیست و بهم خوردن شرایط طبیعی در نقاط مختلف جهان بخصوص شهرهای بزرگ و صنعتی گشته است. به شکلی که جای خالی فضای سبزوطبیعی بشدت در بین ساختمان های عظیم وساخت و سازهای بی رویه به چشم می خورد. برای ساختن غول های بزرگ فضا های سبز را ازبین میبرند. این روند برآلودگی و گرمای هوا بشدت تاثیر دارد چراکه گیاهان سبز به تصفیه هوا و خنک ترشدن می گردند و نبودن آنها با وجود حجم زیاد وسایل نقلیه و کولر ها و دیگر تکنولوژی های روز دنیا کم کم زمین و محیط زیست را دچارمشکلات حاد خواهد.
برای رفع مشکل کمبود فضای سبز کافی در میان ساختمان ها و آسمان خراش ها می توان از طراحی هایی استفاده کرد که ساختمان در نمای خارجی دارای فضای سبز سازگار باشد و این عمل کمک زیادی به تصفیه و تهویه هوا می کند. به این گونه طراحی و معماری پایدار می گویند. معماری سبز یا معماری پایدار اصطلاحی کلان است که به شرح تکنیک های طراحی معماری می پردازد و همسو با نگرش های محیط زیستی بوده و با ایده احترام به طبیعت شکل گرفته شده است. البته باید در نظرداشت که این نوع معماری چیز جدیدی نبوده بلکه در معماری سنتی ایران به صورت بنیادین وجود داشته است.
ولی امروزه در کشورهای پیشرفته برنامه ریزی های جامعی برای شهرسازی در حال صورت گرفتن هستند که سازندگان را به سوی ساختن ساختمان هایی که سبز هستند پیش می برد.
